Powszechna znieczulica panująca w narodzie – pogłębiająca się sukcesywnie – nie podnosi na duchu, wręcz obniża morale i poczucie bezpieczeństwa do maksymalnego minimum. Dlaczego tak niewiele osób reaguje na krzywdę innych?

Jaka reakcja jest odpowiednia?

Absolutnie każda! Każda reakcja w sytuacji zagrożenia życia lub zdrowia jest adekwatna. Mówi się, że w dzisiejszych czasach media społecznościowe to zmora społeczeństwa, ale właśnie dzięki tym mediom informacja o groźnej sytuacji może dotrzeć do wielu osób. Niestety, bywają i tacy, którzy nawet za taką formę pomocy potrafią zmieszać człowieka z błotem. Tak zaczyna się historia bohaterki tego artykułu. Być może i Wy odnajdziecie w jej opowieści cząstkę siebie i swoich doświadczeń?

Jak dziś odbieramy posty ostrzegawcze?

Pewien post na popularnej bydgoskiej grupie informacyjnej dawno nie osiągnął tak imponujących zasięgów. Dzięki życzliwości autorki mamy możliwość przybliżenia jej perspektywy. Co było powodem takiego pospolitego ruszenia i przede wszystkim tak odmiennych reakcji?

Nasza bohaterka opisała w poście sytuację, w której nikt nie chciałby się znaleźć. W ostatnim tygodniu września na media społecznościowe trafił post ostrzegający rodziców przed potencjalnym zagrożeniem bezpieczeństwa małych dzieci. Autorka podała konkretne miejsce zdarzenia, godzinę oraz datę – wszystko działo się w biały dzień, w godzinach przedpołudniowych. Kilkanaście metrów przed nią szedł mały chłopiec – na oko uczeń czwartej klasy podstawówki. W pewnym momencie obok chłopca zatrzymało się czarne auto, a chłopiec z przerażeniem zaczął biec w jej stronę, co chwila oglądając się za siebie.

Co tak go zdenerwowało i spłoszyło? Tutaj możemy jedynie domniemywać. Ważne jest jednak to, co dzieje się później – z autorką posta.

Osiedle Wyżyny – krzyk „pomocy”

W ostatnich dniach autorka artykułu była świadkiem napaści na ludzi i potencjalnie niebezpiecznych sytuacji na – jak dotąd uznawanym za bezpieczne – osiedlu Wyżyny. Sceny niczym z thrillera o porwaniach zostały zgłoszone na policję.

Takie doświadczenia otwierają w człowieku niebezpieczną szufladkę. Pojawia się przeświadczenie, że za rogiem czeka zagrożenie, że ktoś zaraz będzie potrzebował pomocy. Zaczyna się nasłuchiwanie hałasów za oknem i płytki, niespokojny sen. Z czasem – jeśli nie jesteśmy permanentnie narażeni na taki stres – objawy zwykle ustępują. Czasem jednak warto zasięgnąć pomocy specjalisty, zwłaszcza gdy lęk i stres zaczynają wchodzić w naszą codzienność i nie pozwalają normalnie funkcjonować.

Na 911 też się dodzwonisz!

Nie każdy wie, że jeżeli zadzwonimy pod 911 – numer alarmowy znany np. z USA – połączenie w Polsce zostanie automatycznie przekierowane do najbliższego Centrum Powiadamiania Ratunkowego.

Znieczulica nie jest „problemem innych”. Zaczyna się tam, gdzie odwracamy wzrok i mówimy: „to nie moja sprawa”. Ten tekst ma przypomnieć, że jeden telefon, jedno pytanie „czy wszystko w porządku?” może okazać się czyjąś szansą.